Denuo ad nos veniet...

Amor Dei supra omnes effundatur.

Ubi scribas

Proverbium quodam arabicum ait duos amicos per desertum iter fecisse. Quondam, puncto iteris quodam, alapam disputandi causa alter altero pulsavit. Offensus, silens profectus, in harena scribebat:

“HODIE OPTIMUS AMICUS MIHI PULSAVIT VULTUM”.

Iter prosecuti ad usque oasem advenerunt. Illic balneum summere statuerunt. Ilico ofensus in profundum stagni cecidit. Statim amicus ei e periculo eripuit. Anima recepta, offensus in petra caelo scribebat:

“HODIE OPTIMUS AMICUS VITAM MEAM SERVAVIT”.

Amicus hoc videns, ei interrogavit:

— Quam ob rem cum tibi pulsavit in harena scribebas et nunc autem in petra?

Ridens alter respondidit:

— Cum amicus nos offendet, in harena scribendum est, ut oblivionis ventus et venia id deleant; sed cum amicus aliud magnum pro nobis procurat, tum in petra scribendum est, ubi memoria cordis id memoret et nullus ventus delere possit.

Puellae dilectissimae

Vides, puella, autumnum post crystalla agere,
cui pluvia margaritis tegit,
pallida lunae luce in eis micante,
quae delineamenta multivola gerit
sicut errantum simulacrorum umbrae.

Quo, dic, volant somnia tua?
Quo conspectus perditus petit?
Distantia delineatur in pupillis,
risus autem mihi dicit imaginationem
somnis spei feliciter tuam frui.

Horas post siparium celata numeras,
dum autumnum agere vides, puella, per vitrium
quod mundum tuum separat a vita et vitam tuam a mundo.

Quod labia tua tacent, clamatur oculis;
risus distracta de anhelituum infinitorum
desideriorumque aeternorum chimeris mihi loquitur.

Et somnias universa cum manibus capere,
in pectus fragantias omnes aspirare,
in coma flores omnes splendere,
atque pulchrissima in cute ornamenta ostendere.

Somnia enim, puella, somnia!
Quoniam vita te exspectat.
Nam vita stat illic foris.
Aspice abs turri iuvenile tua tranquilla
campum ultro crystalli fenestrae
per quam vides autumnum spe plena agere.
Quia, puellula, campi huius es domina.

Propius quam creditur

Susurrabat puer:

— O Di, loquere me!.
Tum cecinit in prato alauda ... sed puer non audivit.

Et magna voce puer:

– Di, loquere me!.
Tum tonuit in caelo tonitrus ... sed puer non auscultavit.

Et circumspectans puer dixit:

– Di, fac te videam!.
Tum nituit stella plus quam ceterae... sed puer non respexit.

Et clamabat puer:

– O Di, fac miraculum mihi praebuas!.
Tum vita quaedam nata est ... sed puer non percepit.

Et plorans denuo puer clamabat:

– Tange me, o Di, atque proba mihi te hic esse!.
Puer autem a manu sua fugavit papillionem,... et, ignorans Deum ei tetigisse, profectus est.

De Ulixe

Troia victa deis Ulixes increpavit dicens se nullam eorum necessitatem habere.

Ac iratus ei damnavit Neptunus respondens: “Ob tuam ferocitatem lues, et patieris et vagabaris ... nam opus sine deis hominem nihil esse intellegas est”.

Et a veneficia sapienteque anus dictum ei est: “Ut domum redeas, primum omnium descendes in mortuum regnum ad iter inveniendum”.

Vivis quod hoc iter facias. Vita tua est hoc iter, quia id ad sapientiam appropinquabit.

Ac ei Minerva (graeca Atenea), glaucorum oculorum, se tantum a quibus vellet spectari posse dixit.

Quondam magna voce Ulixes cogitabat: “Prope tenui Itacam, eam autem perdidi propter ventorum terribilium furiam. Ipse enim qui se perdidit sum”.

Minerva autem ei dixit: “Mortalium primus es, qui caput utitur”.

Post labores mari Ulixes agnoscit se tantum hominem in mundo esse ... “nec magis neque minus”.

Respondidit Ulixes procis: “Mundum quem manibus construxi, mihi eripere conati estis”.

Cum tandem denuo domi fuit Penelopae Ulixes dixit: “Nihil pulchrius homini est quam eius mundus, is quem manibus capere ad libitum potest. Ac tu, cara, mundus es meus!”.

Pecunia potest ...

Proverbium quoddam ait:

Pecunia domum emere potest, sed haud larem.

Pecunia horologium emere potest, sed haud tempus.

Pecunia lectum emere potest, sed haud somnum.

Pecunia librum emere potest, sed haud sapientiam.

Pecunia medicum emere potest, sed haud salutem.

Pecunia officium emere potest, sed haud honorem.

Pecunia sanguinem emere potest, sed haud vitam.

Pecunia concubium emere potest, sed haud amorem.

Tironis preces

Post longam precationum matutinam sessionem in monasterio, tiro abbati interrogabat:

— Omnes nobis hae preces a te, abbas, doctae, Deum ad nos appropinquare conducunt?

— Sine mihi cum quaestione altera –inquit abbas– te respondeat: Num hae preces omnes, quas precaris, afferent cras solis ortum?.

— Nequaquam! Sol oritur nam universali legi paret!.

— Haec enim est responsio interrogationi tuae. Quomodocumque precemur, Deus continuo prope nos est.

Ei stupefactus tiro ait:

— Itane futiles precationes nostrae sunt?

— Minime! Si bene mane e lecto non surgis, nunquam diluculum videbis. Itaque si non precaris, etsi Deus prope sit, umquam Eum senties.

Mare et ipse

Mundum totum vitamque meos circundas,
dum me spectas, inseparabilis comes;
tanta umiditate pleno
quam ex oculis continuo luo.

Mane quotidie susurras,
et vespere et noctu cantilenam
frangentum undarum
in alvum navis tibi data.

Solum cum venti se licenter agunt,
adamussim ad tympanorum repetitiones canis,
quae veriores a me preces poscunt.

Mare amicum, tam volubile mihi es,
modo navem suaviter permulces,
modo ei temere iram iacis.

Mare, tum quietum, tum iratum,
amicus es et inimicus meus,
sed tandem solum a te comitor,
tantum te in dies video et audio.

Fac mihi dicas, nam omnia scis, qualis coloris somnia sunt,
qualis mellis oculi eius facti sunt,
qualis vetiti aromatis coma eius cincinnata abluta est,
quale veneficio sensa mea fascinata sunt.

Fer, amice, lamenta ad litorem eius et spem mea.

Ubi supellex?

Seculo praeterito peregrinator quidam septemtrioamericanus iter ad Cairum feci, ad notum polacum rabinum Hafeth Aiim visandum. Peregrinator cum rabinum cubiculo simplicissimo pleno librorum atque sine supellectile praeter mensam sedemque parvas habitare vidisset, ei admiratus interrogavit.

— Ubi, rabine, supellex tua?.

— En ubi tua? –repondidit ei Hafeth.

— Mea?! Ego autem hac transeuns tantum sum!

— Et ipse! –inquit rabinus.

Hac nocte

Absentiae melancholia coquit
amantium pectore.
Distantiae solitudo gemit
cupientium anima.

Occursus spes germinat
quaerentium cordibus.
Crastina alucinatio vivit
somniantium fide.

Somnia enim me hac nocte.

Quaesivi lecti anconibus,
linteorum alborum deflexionibus,
lodicis tegentis calore,
imaginem tuam mihi sedantem.

Fundo pelagi tui scrutatus sum,
sinuosis tuarum formarum undis,
umidis corporis tui desideriis,
ad usque somniorum naufragium.

Quaere enim me hac nocte.

Maria inmensa sulcavi,
mundum totum circumii,
caelum stellatum percucurri,
ad usque cutis tuae iasminum.

Uvido gaudii volavi,
volatum alarum tuis adiunxi,
cor meum tuo aptavi,
ad usque eius litationem.

Remane enim apud me hac nocte.

Hac nocte, puellula mea,
somnia me,
quaere me,
... remane apud me.

Tantum verba

Iuvenis quidam ad sacerdotem inquietus prodiit ei interrogans:

— Presbyter, Deum quaero!.

Tum sacerdos fabulavit sermonem, quem iuvenis patienter audivit. Sermone finito, profectus tristis est iuvenis episcopum quaerens.

— Deum quaero, episcope! —ei inquit animi anxius.

Ille pastoralem iuveni legit. Is veneranter auscultavit, at lectio finita angore magno ad Papam profectus est.

— Quaero Deum, sanctissime Pater!.

Tum Summus Pontifex ei encyclicam narravit, sed illo momento sollicitus iuvenis coepit flere.

— Cur ploras? –ei Pontifex turbatus interrogabat.

— Quaero Deum, sed tantum verba mihi datis –inquit iuvenis oculis rubris et facie humidi.

Illa nocte et sacerdos et episcopus et Pontifex maximus idem somnium somniaverunt: Ei sitientes viatorem quemdam aquam rogaverunt, eis autem viator longe de aqua loquebatur.

Nautae cantus

Olim, o nauta, radices in terra reliquisti,
ut navem ad mare, quod desideria tua alit, solvas.
Sulcavisti nave aequor immensum,
sicut terram vomere sulcat colonus;
id spe somniisque sevisti,
sicut frugibus agrum seminat cultor;
id tandem precibus precationibusque conspersisti
sicut imbrem agricola caelo orat.
Ac omnium testis fuit Luna,
illa alba domina quam increscendi decrescendique vides,
cui secreta silentio tua narras,
cui verba quae a vento feruntur, mussitas.

Ligneum navis moderaminem aprehenso,
perpetuō scrutaris horizontem,
illam infinitam lineam unde singuli mane sol oritur
atque ubi singuli nocte tandem moritur.
Vento auribus reflante,
pluvia vultum laedente,
sale corium indurante,
vides manus deterere rudentes contendendo,
funes nodando, contignationem poliendo,
et labia aura marina fatisci
dum dies agere sentis, et menses, et annos...

Etiamnunc de mari somnias, nauta,
et de velis, et de antennis, et de ventis,
qui tibi crista singulae ondae sine pavore
veritatem suam dant, laetitiam et maestitiam suas.

Tum, in noctibus dum Luna cinerea
super obscuris altisque malis se praebuit dubia,
comprobas vitam undarum spuma tuam inesse.


Ac remigando simplicem quaerens veritatem continuas,
in malaciis procelliisque aquarum, solium, aurarum et lunarum.
Nullo desiderio praeter ventum
atque sete tantum caelorum stellarumque

Mane hiemis frigido urbe post reliquisti,
ut aeternum horizontem sequeras,
illum quod finem somniorum determinat
post vitam quam nihil aliud, nisi dierum continuationem
plenarum consiliorum offensionumque,
conatuum defectionumque est.

Nunc venti vela blandiuntur,
in malis sibilat canor zephyri aeternus,
dum cursus, moderamine firmo, te ducit
ad omnes stellas quas videre possis,
ad tanta dilucula quae restent,
ad tantas noctes quibus cum luminosis diebus somnies,
dum undae ludentes sutiles alveum tuum pulsent,
sicut tympanum, cuius sonitus ab imis abyssis surgant,
ad quas quandōque proficisceris, tum in perpetuum,
neque comitatus erit praeter gaviae delphinesque,
nec lapis albus ubi nomen sculpatur,
tantum tibi erit aequor aeternus tumulus,
ab undis cum spumis delineatis volutum.

Tum tristem minus nautam terra habebit,
beatum autem magis nautam caelum.
Interea in occasu suo sol cadet,
atque tepida dubiaque crepusculi lux
naturam totam involvet, o nauta.

Ad succurrendum

Quondam via urbis puellulam leve veste vidi algentem; sine spe escam inveniendi dignam videbatur.

Iratus sum atque Deo dixi:

- Cur haec fers? Quare nihil facies ad eis succurrendum?

Animo in re posito, silentio ambulavit domum.
Iam domi, me lecto iacente, oculis in lacunarem fixis, mihi longissima fuit illa nocte.

Subito, medio noctis, me intus, vocem sensi. Illa vox mihi inquit:

- Ad eis succurrendum iam aliquid feci... TE feci!.

Tristitia

Nuntium maestum dandum est:

Praeclarus magister, Hans Henning ØRBERG (21º Aprilis 1920º natus), danica urbe Grena nudius quartus (17º Februarii 2010º) mortuus est. Notissimi “Lingua Latina per se illustrata” operis, quod a multis nostrorum utum est, ille auctor creatorque fuit.

Consolationem unam habemus, care magister: Nunc in caelo cum Cicerone, Caesare, Vergilio, multisque aliis Latinice colloqui poteris.

Semper precationibus nostris eris.

Sit tibi terra levis

Illunis nox

E ponto spem bibis dum ad pontum lacrimis reddis aquam datam.

Prospectas illunem noctem; animadvertis autem quo atrior est nox, eo melior stellas videre potes. Et tum anima exsaevit.

Oblitas carminum lineas in sideralibus lucis scrutaris, ac dies Paradisi aeterni reminisceris.

Unguibus laceras opacam Olympi memoriam evocans patentes colles et extentos, florida prata et odorosa per quae rivuli e glacie scatentes confluunt in illud flumen quo, sicut speculum, nostros vultus redditos spectabamus, dum in aurem mihi insusurrabas illam ardentem sententiam quae labiis tuis tremefacit.

Hodie, dies vulnerantes Cupidinis sagittas rememiniscens, hoc basium tibi mitto in eadem lagoena qua nuntia in mare iecisti post nautam quemdam in terra sine nave exspectantem.

Ignem in basio euntem cave, ut calor eius longas hiemis noctes tepescat cum somnus in somnium tam desideratum te proicit, cuius excubitor me esse scio.

Amantibus amatisque.

Definitiones

Olim mihi quoque die interrogabas atque quoque die tibi respondebam ...

‒ Quid flos? —quaerebas.
‒ Subtilis pulchritudinis patefactio —tibi aiebam—, laguncula fragrantiae, multiplicissima naturae simplicitas tam tenuis ut āēr auraque.

‒ Teneo, at quid āēr?
‒ Suspirium leve ubi luna fluitat.

‒ Et luna... quid est luna?
‒ Locus ubi amore capti amplexum aeternum quaerentes uterque inter se exspectant.

‒ Quid amplexus?
‒ Traditio, proemium ardentis basii.

‒ Quid enim basium?
‒ Deditio, sublimis amoris patefactio.

‒ Quid amor?
‒ Carcer quidam e quo metus doloris causa nemo exire vult.

‒ Quid tum dolor?
‒ Ignis qui ob res longinquitate restantes te comburit.

‒ Quid longinquitas?
‒ Spatium quod absentia notatur.

‒ Quid enim absentia?
‒ Inanitas quae somniis impletur.

‒ Quid tum somnia?
‒ Somnia spes desideratorum sunt, infinita cupiditas quae vitam opplet.

‒ Quid et vita?
‒ Vita ut venter gravidae mulieris est: demum nascimur cum ab eo proficiscamur, ad Deum eundum.

‒ Quid tandem Deus?
‒ Summa plenitudo composita ab additione omnium rerum, animatarum inanimatarumque, sensuum, permotionum ...

Sed hac nocte, puellula mea, nihil mihi interrogabis nam labia tua rubra in meis ardebunt. Tacite nos oculos intuebimur et amor a nobis fiet ars.

Volventibus annis

Hac etiam nocte volavi
in aromatibus corporis tui
et tenuitatibus orographiae.
Fugati volatu decessi
securitatem navis
ut suspiratibus tuis animam dederem.

Deorum benevolentia
mihi insaniam attingam
cupidinum sivit
atque fragantis inebriem
formarum libidinosarum.

Me coxas tuas amplexo,
nectares vetitos bibi.
Me collo tuo capto,
camporum patentum
odores olfeci.
Me cute tua illaqueato,
illecebrarum dulcedinem degustavi
Me coma tua implicito,
caelestem angelorum canorem sensi.

Aliquotiens, multoties, solitudine maris,
intus in me tantum ades
ut ne absentia quidem spatium sit,
nec spatium absentia.

Nam hic, infinito marium sulcans
aequore circumdatus,
nulla terra visa praeter a memoria evocatam,
adhuc calorem labiorum ardentum in meis sentio.

Igne eos inussisti
visceribus entis reconditis.
Scalpro petream rupem sculpsisti.
Sorbilo vitae poculum opplevisti.
Multa suavitate domuisti
equum indomitum.
Osculis catenas liberasti.
Clam, atra nocte, machinasti
somnium spei alucinatae ...

Et ecce me, remum capto, animo in gubernaculo,
distantiam speculante,
procelosum mare acre adspiciente,
scrutante caelum stellatum ...
ut omnia ad insulam remotam tuam ducant,
ubi tu, nympha opalina, abstergebis
felles meorum malorum,
amarores dierum praeteritorum dulcorabis.

Atque in postremo sublimique halitu,
vitam vitae dabis, rationes rationi,
spem spei.
Ac tandem coronabis basio aeterno
occursum perdiuturnum quo anima corpusque fundantur.