14 feb 2009

Sensu tanto, sensu pleno


Sagittam, quae volans ad caelum in pectus quoddam se fixit, iecit Cupidus. Hodie ex illo vulnere rosae pro sanguine manant.

Idcirco ex illo pectore tibi carmen componendi desiderium surgit. Fortasse haud pulchrissimum orbe terrarum, sed profecto sensiferrimum. Sensu tanto ut cum a poeta legatur, is animam suam eadem suavitate qua chordae clavicordii ictu malleorum vibrare eademque teneritate qua penna cadens vento motari sentiat.

Sensu tanto ut cum chitarista digitis chordas chitarae stringat, idem gaudium cui mulcendo capillos mulieris intricatos sentiat.

Sensu tanto ut cum violinista per tensas violinae chordas arquum perlabatur, se apud aures susurrum angelorum tremulum audire credat. Et tubicen cum emboli tubae pulset, se papillas virginis turgentes tangere credat.

Tanta tandem venustate ut ipsi dii zelotypi fiant

Carmen cuius versus loquantur de insula quadam ubi quaeque unda sit basium in litore dormitans; in qua ut vexillum amor sit, quodque diluculum blanditia interminabilis, quisque vesper aura refrigerans, quodque crepusculum canticum lunae.

Et oculis clausis, imaginem delineatam tuam inter aquarum murmur et lunae repercussum quae in iis spirat, spectare; dum anima tua nuda per caeruleum caelum volans videtur.

Si forsitan exspectatur verum sensum, sine dubio quaesitum in stellas petendum est.

Quibus a Cupidi saggitis vulneratis sunt.