Anus tres, maiores aiunt, esse quae vitam texunt. Prima Nona (Κλωτηω graecis, Urðr germanis), altera Decima (Λάχεσις graecis, Verðandi germanis), Morta (Άτροπος graecis, Skuld germanis) tertia vocantur.
Illa colo, cum nascituri sumus, fibras lanae in filum net. Colores lanae eligit: aurea felicibus momentis, alba bonis, atra malis, etc. Glomere facto, confectum fatum est, et id Decimae dat, ut ea cylindro filum glomeris circumplicet, huiuscemodi etenim cursum vitae recte evolvi curet.
Postrema tandem inflexibilima, continuo spectans quomodo cylindrus Decimae accrescit, donec multivola filum necopinato secat cum aurea forfice. Morta non reveretur aetatem, divitias, imperium..., neque distinguit inter deos aut homines. Itaque finem dat vitae.
Hae tres mulieres Parcae (Μοῖραι graecis, Nornir germanis) appellantur. Iuvenissima earum Nona dicitur esse, Morta autem senissima.
Tum pro certo habeo nos omnes manibus Parcarum esse. Idcirco noctibus cum me ad mare inspiciante infinitum, cogito de illis.
Net Nona filis albis, atris, aureis... et coloribus multis dum in orbes glomerat lanam.
Cuius coloris meum esse nescio.
Decima volvit in cylindrum filum dum cursum vitae praeterit.
Quam longus erit... nolo scire.
Morta forfice aurea manu filum adspicit, subridet sed modo exspectat.
Quando eum secare vellit, quoque scire nolo.
Sed dic, Nona, mihi quaeso quomodo superiore coli coacta erat ex quibus glomus nevisti, quod tam ampla maria mihi sint?; et tu, Decima, quid est nunc color glomeris?, nuncubi aureum forte stamen erit aut numquam non fuscum asperumque?; et tu, Morta, dic mihi equid... sed, minime. Tace!. Melior autem nescire est. Satis est an forficem procul a filo manes, nam mihi transire mare ad insulam somniorum meam sinere oportet.
Ultra mare qua navigo fasciculus rosarum tradendum mulierem in pectore fixam est. Illic adest, ubi undae moriuntur, oculis mari positis, quoque texit retexitque somnium. Quondam lacrima elabitur oculis, exspectans basiis meis abstergi.
Entradas
