14 oct 2007

Pluit mari


Pluit. Vi in fenestrae crystallos cubiculi mei pulsat imber guttas eius aquae quae e nubibus delabuntur et a vento sparguntur. Plumbeus dies cinereusque.

Imber tenuis constans in ageam crepitat. Ventus leniter navem motat. Mare undosum est.

Apud candelae lucem lego iam flavescentes amatorias eius epistulas, quae in memoriam imaginem Veneris meae subeunt. Oculos claudo et taceo. Mihi vocem eius susurrantem in auris meis audire videtur.

Et silentio cogito omnia paradoxona esse, nam autumnus iam adventus est ibi ubi ver oritur; lucescit ubi sol occidit; cadunt foliae flavae ex arboribus fuscis ubi iam virides gemmae florescunt; postremae rosae flaccescerunt ubi roseta novis caputulis sibi implent. Omnia sunt paradoxona.

Paradoxon est distantia tantum suspirium esse, dum enim suspirium mundus totus sit; paradoxon vita amorem non superesse, dum enim amor per totam existentiam sit.

Hodie delphines super aquas equitantes parallele ab alveo navis natant. In eis defixus maneo spectans. Imago eorum mihi ut corpora sirenum viduntur, quae pro bono itinere procurant. Corpora eorum argentea nitent aqua inmensi maris glauca.

Caligo circundat horizontem quattuor ventis. Pluviae murmur continuo auditur.

Sentio longinquitate cor eius amorem scatens, sicut et meum bibit e limpidis fontibus site vehemente.

Percipio ut illa semper secundum voluntatem suam omnia disponit. Statuit de velis, de rudentibus, de gubernaculo, de omnibus navis meæ totae, cuius mali ad caelum se tollunt ut digiti quaerentes ab alto prospicant et colluminent terram quam ea habitat.

Volui caelum delineare, et vultum eius pinxi; volui Paradisium explicare, et nomen eius scripsi.

E pectore meo desiderium beatum scatet ut per semper a meis bracchiis amplectatur.

Pluit. Murmur guttarum in crystallos, et in eis duae guttae amoris speique plenae e oculis meis sicut margaritae emergunt.

Pluit mari. Navem suaviter ventus agitat. Undae murmurant nomen eius. Pluit rore oculis amore captorum. Zelotypiam habeo cum cogito easdem guttas quae e caelum ad mare redeunt, faciem eius tetigisse, vel coma flava a sole longinquo aut ab aura audace ad meam navem venientem demulceatur. Et video manus eius quae tenere capiunt quae die texantur nocteque retexantur. Eam video ut in pectus premat ad cor suum admovendum, quod amato die neatur nocteque retexantur.

Pluit mari. Pluit oculis meis. Pluit oculis adamantum. Simpliciter pluit.

2 Epistulae acceptae:

Regina Noctis dijo...

Lluvia de alma enamorada...
lluvia de sonrisas anhelantes,
lluvia de caricias ansiosas,
lluvia de besos insosegados,
lluvia de susurros certeros,
lluvia con sabor a piel,
lluvia de mitos y alegorías,
¡de tantas inventadas!...
¡de improvisados versos!...
¡de silentes miradas!...
Lluvia de necesidades y deseos,
lluvia de cientos de "¡te amo y te quiero!"
¡lluvia de amor perdurable y verdadero!...

Embriagas los sentidos poeta de la prosa y haces estremecer la razón en cada expresión,haciéndonos sentir múltiples emociones...

¡Felicitaciones!...

REGINA NOCTIS

Anónimo dijo...

Leer tus palabras es leer en tu interior, demorarse en ese suspiro y amar lo eterno del amor...
Es increíble lo que provocas , inconmensurables sensaciones que hacen temblar las fibras de corazones sensibles y llenos de fervor.
Cada vez más, me gusta lo que haces.

Con cariño.